باور شدن

نمی دونم تا حالا نهال موریانه زده دیدی یا نه ، حالا من هم مثل همون نهالم که ذره ذره از درون می پوسم وتو این شکستن رو نمی بینی . دوست داشتم حداقل یکبار نگاهم رو می دیدی تا همه نگفته ها وننوشته ها رو از تو چشمام می خوندی . دوست داشتم وقتی ساکت بودم دلیل سکوتم رو می پرسیدی تا همه حرفهای دلمو با یه سکوت دیگه می شنیدی . دوست داشتم سمفونی عشقمو تو بلور اشکهام می دیدی تا اینطور بی رحمانه نظاره گر افتادن و شکسته شدنشون نبودی . کاش یکبار هم تو عشق و دوست داشتن رو برام ترجمه می کردی و من هن یکبار دوست داشته شدن رو تجربه می کردم . کاش یکبار هم من ماه تو می شدم و تو ... !؟

بغض سنگین

باز امشب درد تازه ، بغض سنگین
می دهد آزار، جان خسته را
می رباید خواب را
از چشم بی سو گشته ام
درد خاموش پرنده
درد جانکاه سیاهی ها
او ندارد بال پرواز
برگرفته زندگی ، این روزگار لعنتی
بالهایش را، نه تنها بال او
او و شاید چند مرغ عاشق دیگر
کاش می شد ...!؟
کاش می شد اندکی از دردشان کاست
یا که آن را با همه قسمت نمود
کاش می شد قسمتی از دردشان را می خریدی
کاش می شد اندکی از بغضشان را می چشیدی
تا که از سنگینی این بار کم می شد
کاش می شد مرهمی بر زخم خاموش نهاد

دل شکسته

وقتی نگاهت رو ازم گرفتی و منو تو حسرت چشات گذاشتی ...، وقتی نجواهای تسکین دهنده ات رو ازم دریغ کردی و منو با آشوب دلم تنها گذاشتی ...، وقتی دلت رو از دلم جدا کردی و نذاشتی صدای تپشهای قلبت رو بشنوم ...، نبودی ببینی ... نبودی ببینی که چشام بیشتر از هر وقت دیگه باریدن و بیش از هر از زمان دیگه واسه آینه ها حرف زدن . تو نبودی تا تیکه های شکسته قلبم رو ببینی که چطوری تو تاریکی شب های بارونی به درددل نشسته بودن ..!؟

امید

در دریای مواج و خروشان زندگی ، در تکاپوی رسیدن به ساحل آرام وجودت،قایق کوچک شکسته در موج با همراهی پاروی امید در حرکت است . طوفانهای سهمناک را بنگر که هر لحظه امواج خشمگین را در راسـتای ویرانگری هدایـتگرند و زورق تنها ، تنهاتـر از همیـشه در آرزوی ساحل قرار در حال گریز از گرداب . و تو با جذر و مد نگاهت تماشاگر حرکت عاشقانه من . همه جا رو به تاریکی است ، نور وجودت را بر من بتاب ومرا همرهی کن

خسته ام ، دستم بگیر ، ماه من!؟

چشم انتظار

عمری در جستجوی تو در صحرای بی آب وعلف عشقت پابرهنه گشتم . تشنگی دیدارت ، دلم را سوزاند و هرم عشقت ، جانم را . تو سرابی بودی در کویر خیالم که مرا بی اراده به سوی خود می کشاندی . آنچنانکه مرا تا مرز کاخ آرزوهایم پیش بردی . چه شیرین بود لحظه ورود و چه تلخ بود حقیقت باور سراب . حقیقت نبودن تو و حقیقت تنهایی من .هم اکنون کاخ آرزوهایم تبدیل به کلبه تنهاییم شده که هر روز فرسوده تر از دیروز می شود و با فرو افتادن هر خشتی از آن جسمم پژمرده تر می گردد و من سالهاست که در زیر آوار کلبه چشم به راه دست یاری تو هستم

صبوری

ساز رفتن می زنی
دلدار آتش می زنی
گفته بودی همدمی
اکنون کنی بی همرهی
گفته بودی عاشقی
از حال دنیا غافلی
گفته بودی همچو خاکی زیر پایم
لحظه لحظه می کنی جانت فدایم
گفته بودی عشق تو عشقیست پاک و بی ریا
می دمی عشقت به جانم همچو عیسی مسیحا
گفته بودی گر نباشم ، تو دگر بودن نمی خواهی
می روی از این دیاروتو دگر اینجا نمی مانی
گفته بودی می روی تا بازگردی تا ابد نزد ستاره
رفتی و دیگر ندارم از تو حتی یک نشانه
تو برفتی و فراموشم بکردی
دل در اندوهت صبوری می کند
تو جفا کردی ولی باز او دعایت می کند
عشقت نگهداری کند