مرداب

من عصاره تلخ یک عمر تنهایی ام

که از دستان بی رحم روزگار ذره ذره می چکم

من بغض خفه شده آرزوهای دست نیافته ام

شیرین ترین و زیباترین لحظاتم

غرق در مرداب غصه ها و بی مهری هاست
رکود و سکوت ، فوران می کند

و من در سردترین بی پناهی

آخرین دست و پا زدنهایم راتجربه می کنم

برای رهایی از این مرداب تاریک...!؟

همخانه

این دل به ظاهر تنها

که پنداری ، غریبانه به انتظار نشسته است

همخانه ای دارد به روشنایی مهتاب

که دم به دم از حضور خویش مستش می کند

و او کسی نیست جز یاد و خاطرات شیرینت

.

.

.